... περνάει από το στομάχι
(Αφροδισιακή κουζίνα)

Στον "Κήπο με τα Αρώματα" του σεϊχη Νεφζεβί (16ος αιώνας) ο Αμπού ελ Χαϊλούκ ήταν... ντούρος για τριάντα συνεχείς μέρες τρώγοντας πολλά κρεμμύδια. Στο διάστημα αυτό πλάγιασε με εξίσου μυθικό αριθμό γυναικών. Ας μην μιλήσουμε για τη σχέση της ποίησης με τη ζωή. Αληθεια, όμως, τι συνέβη στον τυχερό αυτό Αραβα; Το κρεμμύδι του προκάλεσς μια σωματική δίψα και κατέφυγε στις συντρόφους του για να τη σβήσει; Μήπως γέννησε μέσα του τον πόθο για όλες αυτές τις γυναίκες; Μήπως τις ποθούσε από πριν όλες και το κρεμμύδι τον βοήθησε να νοιώσει τόσο αισθησιασμό ώστε να ξεπεράσει τα όρια που βάζει η σάρκα στο συναίσθημα;

Οι τρεις αυτές απλές ερωτήσεις σκιαγραφούν τις αντίστοιχες τρείς προσεγγίσεις της "αφροδισιολογίας" (δεν είναι κρίμα μια τόσο όμορφη λέξη να έχει κατωχυρωθεί σε κλάδο της Ιατρικής;):

• Η προσέγγιση "Viagra"
  Τρώω αυτό σε συνδυασμό ίσως και με εκείνο και νά' μαι! Κάτι σαν τα σούπερ φυστίκα. Fast food - fast sex.
• Η προσέγγιση "βουντού"
  Οι λαογράφοι μας έχουν καταγράψει δεκάδες μαγείες, ξόρκια και μαγγανείες για να κάνει κανείς μια γυναίκα ή έναν άντρα να τον/την ερωτευτεί. Γυναικείες εκκρίσεις ή και έμμηνα στον καφέ που θα τον τρατάρει, βότανα που θα πρέπει να καούν με ειδικό λιβάνι σε μια ορισμένη φάση της σελήνης ενώ ταυτόχρονα θα απαγγέλεται το ξόρκι και άλλα πολλά όμορφα και ενδιαφέροντα. Ε, λοιπόν, δύσκολο είναι αφού συμβαίνουν αυτά να γίνει το θαύμα και με πιο απλές μεθόδους, π.χ. με ένα συγκεκριμένο έδεσμα;
• Η προσέγγιση Bon Viveur
  Οπως ένα ωραίο ηλιοβασίλεμα σε μια ήσυχη παραλία, μια βόλτα με φεγγάρι σε δροσερό δάσος, η όμορφη μουσική, η αίσθηση της χλόης στη γυμνή πλάτη, ένα γυμνό κορμί στο ημίφως έτσι κι ένα προσεγμένο γεύμα με ισορροπημένες γεύσεις, με το κατάλληλο κρασί μάς κάνει να νοιώθουμε πιο ωραία. Κι όταν νοιώθουμε πιο ωραία θέλουμε περισσότερο να πλησιάσουμε τον άνθρωπο που ποθούμε, ακόμα κι αν τον ποθήσαμε μόλις τώρα και σταματήσουμε να τον ποθούμε αμέσως μετά.

Ισως φανήκαμε λίγο κυνικοί στα παραπάνω. Σε καμμία περίπτωση δεν θέλουμε να αμφισβητήσουμε το αυτονόητο: Ο έρωτας περνάει από το στομάχι.
Είναι λιγο δύσκολο σε ένα εισαγωγικό σημείωμα έστω και να θίξουμε απλώς όλο το πλάτος της "αφροδισιολογίας" (ναι, είναι πράγματι κρίμα). Αφροδισιακο θεωρείται σε όλα τα πλάτη και μήκη της γής το σκόρδο, άσχετο αν σε μάς τους "ανήκοντες εις την Δύσιν" αν φάμε σκόρδο δε μάς επιτρέπεται να λέμε ούτε καλημέρα παρά μόνο από το τηλέφωνο. Η μελιτζάνα στον Οθωμανικό κόσμο ήταν κάτι ανάμεσα σε βιάγκρα και κοκαίνη. Για τους υπόλοιπους ήταν απλώς αδιάφορη. Αξιοσημείωτες ιδιότητες αποδίδονται στον καλό μας μαϊντανό. Η κανέλα, το κάρδαμο, ο κορίανδρος, τα αυγά, όλα τα θαλασσινά, τα καρύδια (ποιός δεν ξέρει τα καρύδια με μέλι), το ελαιόλαδο ("φάε λάδι κι έλα βράδυ")... Ας σταματήσουμε εδώ. Τελικά δεν φαίνεται να υπάρχει τροφή που να μην έχει συνδεθεί με τον έρωτα.

Μα τότε μήπως όλα αυτά είναι παραμύθια; Δεν γνωρίζουμε. Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Αλλά και τι μ' αυτό; Ξεχνάμε οτι εμείς, οι άνθρωποι, (και μόνο εμείς) εκτός απο πρωτεϊνες, λίπη και υδατάνθρακες τρεφόμαστε και με παραμύθια; Αλλωστε τι είναι ο έρωτας; Σύμφωνα με τον Oscar Wild, μια αμοιβαία παρεξήγηση. Ε, λοιπόν, ακόμα κι έτσι, μάς αρέσει να παρεξηγούμαστε αμοιβαία!