Σαλάτες

Μπορεί να πήραμε τα καλά από το κίνημα του μεταμοντερνισμού (ή τουλάχιστον έτσι πιστεύουμε) αλλά, πώς να το κάνουμε, μερικά πράγματα δεν ξεριζώνονται έτσι εύκολα. Η πλάνη λοιπόν ενός Αριστοτέλειου σύμπαντος κάπου φωλιάζει μέσα μας. Να, π.χ., θελήσαμε να δώσουμε έναν περιεκτικό ορισμό της σαλάτας. Και φυσικά τα βρήκαμε μπαστούνια! Πού να βασιστούμε; Στο οτι συνήθως αναμιγνύονται διάφορα υλικά; Τότε ένα απλό μαρούλι με λεμονάκι ή μια ντομάτα τριαντάφυλο είναι σαλάτα ή δεν είναι; Να πιαστούμε από το οτι η σαλάτα γίνεται από λαχανικά; Και η τονοσαλάτα τι είναι τότε; Γιατί η βραστή πατάτα γίνεται πατατοσαλάτα ενώ η τηγανητή γίνεται... τηγανητές πατάτες;

Αρκετά! Η σαλάτα είναι σαλάτα, είναι σαλάτα, είναι σαλάτα, όπως το ρόδο είναι ρόδο, είναι ρόδο. Τελεία. Και όλοι ξέρουμε τι είναι μια σαλάτα. Και επειδή η σαλάτες είναι -κι αυτό δεν είναι απόλυτο- συνοδευτικά θα συμπεριλάβουμε στο κεφάλαιο "Σαλάτες" και άλλα πιάτα που η σαλατότης τους είναι αμφιλεγόμενη αλλά η συνοδευτικότης τους όχι.

Μια σαλάτα (ή ένα συνοδευτικό πιάτο) οφείλει να ταιριάζει με το κύριο πιάτο. Εδώ δεν υπάρχουν κανόνες. Κάποια μάς ταιριάζουν και κάποια όχι. Κάποιοι προτείνουν σιδηρούς κανόνες. Κι εμείς, σε διάφορες συνταγές μπορεί να προτείνουμε κάποια συνοδευτικά. Αυτό δεν σημαίνει οτι υπάρχει ορθογραφία και ανορθόγραφοι. Υπάρχει αίσθηση, γούστο, φαντασία, πείρα, παρατηρητικότητα. Αν θέλετε ξαναδιαβάστε την αρχή του κειμένου.

Η σαλάτα έχει (όπως άλλωστε και όλα τα πιάτα) "αρχιτεκτονική". Φανταστείτε μια ντομάτα κατακρεουργημένη και πεταμένη σε ένα πιάτο, πιτσιλισμένη με λάδι. Φανταστείτε τώρα μια ντομάτα κομμένη τριαντάφυλο προσεκτικά. Ανοιγμένη όσο πρέπει -ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο- πασπαλισμένη με λίγη ρίγανη με λίγα κλωνάκια μαϊντανό ανάμεσα. Ενα εικαστικό αριστούργημα.

Στις σαλάτες ισχύει ο,τι και στις σάλτσες: Είναι πρόσφορο πεδίο για να παίξουμε με μπαχαρικά και μυρωδικά. Η υπερβολή του πρωτάρη σύντομα θα δώσει τη θέση της στην ωριμότητα και το μέτρο.