Ρύζι υγιεινό του Τάσου

Με 5 1/2 - 6 κούπες νερό, μάλλον για λαπά το βλέπω φίλε Τάσο. 
Δοκίμασε να βάλεις 4 - 4 1/2 το πολύ κούπες νερό για το ίδιο 
ρύζι. Ρίξε το ρύζι όταν το νερό κοχλάζει και μόλις αρχίσει να 
ξαναβράζει, βάλε το καπάκι και χαμήλωσε τη φωτιά, μόλις που να 
βράζει. Όταν το ρύζι μαλακώσει και έχει μείνει ελάχιστο νερό 
στην κατσαρόλα σβήσε τη φωτιά, ανακάτεψε καλά και άφησε το 
σκεπασμένο να φουσκώσει. Κάπου κάπου ανακάτευε. Έτσι θα έχεις 
ένα πολύ ωραίο σπυρωτό ρύζι. 

Για το μπλου μπονετ η αναλογία είναι 1 μέρος ρύζι προς 1,5 έως 
1,8 μέρη νερό και αυτό ανάλογα με το αν έχετε φουσκώσει 
προηγουμένως το ρύζι σε νερό. Φυσικά όσο πιο δυνατή είναι η 
φωτιά τόσο περισσότερο νερό χρειάζεται γιατί εξατμίζεται.

Αν αντικαταστήσεις τις 4 κουτ. ελαιόλαδο με 1 κουτ. βούτυρο 
φρέσκο θα έχεις ένα πολύ πιο νόστιμο ρύζι και σαφώς καλύτερο σε 
εμφάνιση. Το βούτυρο αποροφάται από το ρύζι ενώ το λάδι όχι και 
έτσι το φαγητό παρουσιάζεται λιπαρό και καθόλου εμφανίσημο.
Επειδή δε όλα τα λίπη και έλαια έχουν τις ίδιες θερμίδες στην 
ίδια ποσότητα τότε θα έχουμε και ένα φαγητό με πολύ λιγότερες 
θερμίδες.  

Ο  Andy θέτει ένα θέμα πολύ σοβαρό με το σχόλιό του που οι 
περισσότεροι από εμάς το αγνοούμε. Την ενεργειακή αξία των 
λιπαρών.
Οι θερμίδες λοιπόν των συνηθέστερων λιπαρών, ανά κουταλιά 
σούπας, είναι οι εξής:
Ελαιόλαδο : 155
Καλαμποκέλαιο, σογιέλαιο : 154
Ηλιέλαιο , φυστικέλαιο: 155
Βούτυρο γάλακτος : 111
Μαργαρίνη : 105
Φαινομενικά λοιπόν, πράγματι το βούτυρο μας επιβαρύνει με 
λιγότερες θερμίδες.
Στην πραγματικότητα όμως η θρεπτική αξία όλων αυτών των λιπαρών 
είναι άσχετη με την περιεκτικότητά τους σε θερμίδες. Κι αυτό 
γιατί το μεν βούτυρο περιεχει 60% κεκορεσμένα λιπαρά που όπως τα 
βλέπετε, ε, ακριβώς έτσι επικάθονται στα τοιχώματα των αρτηριών 
(επίσης και στα ψωμάκια) ενώ τα φυτικά έλαια, εκτός από το 
ελαιόλαδο καθώς και οι περισσότερες μαργαρίνες είναι πολύ 
πλούσια σε πολυακόρεστα λιπαρά (από 29-35 %)που δεν επιβαρύνουν 
τον οργανισμό. Αλλά δεν του προσθέτουν κιόλας. Το ελαιόλαδο 
τώρα, είναι από τη φύση του το καλύτερο λάδι για τηγάνισμα, 
περιέχει 70% μονοακόρεστα λιπαρά αλλά είναι και η βασική πηγή 
πρόσληψης ολειικού οξέως, που είναι εξαιρετικά σημαντικό για την 
σωστή λειτουργία του οργανισμού. Από την άλλη πλευρά το βούτυρο 
είναι πιο πλούσιο σε LDL, τη λεγόμενη κακή χοληστερίνη ενώ τα 
φυτικά έλαια με πρώτο το ελαιόλαδο είναι πολύ πλούσια σε HDL 
(καλή χοληστερίνη).
Αν λοιπόν μετράτε θερμίδες σας απευθύνεται περισσότερο η εκδοχή 
του Andy. Αν όμως θέλετε πιο υγιεινή και ισορροπημένη διατροφή η 
εκδοχή του Τάσου είναι σωστότερη. Το σχόλιο όμως του Andy για 
την ποσότητα του λαδιού, είναι επίσης σωστό. 
Ετσι κι αλλιώς κι επειδή πιστεύω οτι η ποικιλία είναι το 
μεγαλύτερο δώρο του Θεού στον άνθρωπο, νομίζω ότι μπορεί κανείς 
να κρατήσει και τις δύο εκδοχές. Αυτήν με το ελαιόλαδο για κάθε 
μέρα κι αυτήν με το βουτυράκι για ένα τραπέζι με φίλους.

Κάτι άκόμα. Διάβασα πρόσφατα για τη χρήση του φοινικέλαιου για 
το τηγάνι ως πιο ανθεκτικού λαδιού στις υψηλές θερμοκρασίες και 
επίσης επειδή προσφέρει πιο τραγανά τηγανητά. Την άποψη αυτή 
μάλιστα υποστήριζε από γνωστό site γευσιγνωσίας και ένς γνωστός 
και συμπαθής γευσιγνώστης. Μεταξύ άλλων και για οικονομικούς 
λόγους αφού το φοινικέλαιο έχει τη μισή τιμή από το ελαιόλαδο. 
Λοιπόν, ένα έχω να σας πω. Το φοινικέλαιο είναι το μοναδικό 
φυτικό λάδι με περισσότερα κεκορεσμένα λιπαρά ακόμα κι από το 
βούτυρο (86%). 

Πηγή : Δίαιτα και Διατροφή The American Medical Association, 
Εκδόσεις Μανιατέα.

• Θέμα: Re: Αν ειν` το βουτηράκι αμαρτία
  Από: stella  25 / 2 / 2007
  

  ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΣΤΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ:  ΟΛΑ     ΤΑ ΕΛΑΙΑ ΜΑΣ ΔΙΝΟΥΝ 9kcal/gr
                ΟΛΑ! ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΣΥΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

  
  [Απάντηση] | [Νέο σχόλιο ]

  ---

Σχόλιο 1ο.
Ποτέ δεν ισχυρίστηκα ότι το βούτυρο έχει λιγότερες θερμίδες και 
άρα τρώτε βούτυρο. Εγώ θεωρώ ότι είναι ισοδύναμα θερμιδικά και 
έτσι τα κρίνω. Έκανα όμως σύγκριση ανάμεσα στις 4 κουταλιές 
ελαιόλαδο που πρότεινε ο Τάσος και στη 1 κουταλιά βούτυρο, και 
όπως καταλαβαίνεται άλλο 620 θερμίδες και άλλο 115.
Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι βρισκόμαστε σε ένα site γαστρονομίας. 
Σχόλιο 2ο. 
Χρειάζονται τα λιπαρά. Το σωστό είναι τα λιπαρά να αποτελούν το 
25% της τροφής . Τότε αξιοποιούνται και μετατρέπονται σε 
ενέργεια. 
Όλοι γνωρίζουμε τα αποτελέσματα της υπερκατανάλωσης λιπαρών. Τα 
επιπλέον λιπαρά ο οργανισμός μας τα αποθηκεύει «για ώρα ανάγκης» 
και έτσι πολλοί άνθρωποι αναγκάζονται να κουβαλάνε για χρόνια 
πολλά περισσευούμενα κιλά λίπους. 
Το λάδι της ελιάς ειδικά βοηθάει στην αφομοίωση των βιταμινών Α, 
Β και Ε και στη διάσπαση και αφομοίωση των άλλων λιπών, διατηρεί 
υγιή τα κύτταρα του δέρματος και των ιστών και, το σπουδαιότερο, 
χαμηλώνει τη χοληστερίνη στο αίμα. (Αυτό πρέπει να το προσέξουν 
ειδικά όσοι έχουν περισσευούμενο λίπος να χάσουν.)
Αντίθετα τα κορεσμένα λίπη -δηλαδή αυτά που διατηρούνται στερεά 
σε θερμοκρασία δωματίου, όπως λίπος, βούτυρο, μαργαρίνες, 
μαγειρικά λίπη- βαραίνουν με σκληρή δουλειά τον οργανισμό για να 
τα διασπάσει και μετά για να τα χρησιμοποιήσει. Δεν πρέπει 
λοιπόν να πέφτουμε στη λούμπα και να ξεχωρίζουμε το βούτυρο από 
τη μαργαρίνη γιατί και τα δύο είναι κορεσμένα -στερεά σε 
θερμοκρασία δωματίου- το βούτυρο όμως είναι άπαιχτο γεύση. 
Αν όμως αποφύγουμε κάθε λιπαρή ουσία τότε θα έχουμε σαν 
αποτέλεσμα έλλειψη ενεργητικότητας, ανωμαλίες στο δέρμα, έκζεμα 
και τριχόπτωση.
Τι συμβαίνει όμως με τα πολυακόρεστα λιπαρά, δηλαδή τα 
σπορέλαια. Υπήρχε μια άποψη πιο παλιά ότι είναι καλύτερα τα 
σπορέλαια γιατί έχουν πολυακόρεστα λιπαρά σε σύγκριση με το 
ελαιόλαδο που έχει κυρίως μονοακόρεστα και σε αντίθεση φυσικά με 
το βούτυρο με τα σαφώς επιβλαβή κορεσμένα. Εδώ και αρκετά χρόνια 
όμως έχει αποδειχθεί ότι τα πολυακόρεστα είναι επίσης επιβλαβή 
για τον οργανισμό διότι στο μόριο τους υπάρχουν πολλές ελεύθερες 
ρίζες -γι αυτό και λέγονται πολυακόρεστα- οι οποίες ρίζες 
οξειδώνονται και τα αποτελέσματα της οξείδωσης είναι αυτά που 
προκαλούν πολλά δεινά στον οργανισμό και ένα από αυτά είναι και 
ο καρκίνος.  
Έχει όμως επικρατήσει και ένας μύθος σχετικά με την αντοχή των 
σπορελαίων στις υψηλές θερμοκρασίες και ότι δήθεν είναι καλύτερα 
για το τηγάνισμα. Η αλήθεια όμως είναι ότι τα πιο ανθεκτικά 
σπορέλαια αντέχουν στους 170 βαθμούς C το πολύ ενώ το ελαιόλαδο 
στους 220. Το μόνο σπορέλαιο που αντέχει σε υψηλές θερμοκρασίες 
είναι το σησαμέλαιο και γι αυτό οι Κινέζοι το χρησιμοποιούν στο 
τηγάνισμα σε γουόκ -έχει και το καταπληκτικό άρωμα του βέβαια- 
όπου χρειάζεται να αναπτυχθούν πολύ υψηλές θερμοκρασίες έστω κι 
αν είναι για πολύ μικρό χρονικό διάστημα, και γι αυτό επίσης 
πολλά σπορέλαια αν δείτε στη συσκευασία περιέχουν 2,5 % 
σησαμέλαιο.
Για το λάδι του κοκοφοίνικα είναι όπως ακριβώς τα είπε η Τίνα. 
Μακριά από μας και όπου θέλει ας είναι. 
Εν κατακλείδι λοιπόν.
Εγώ θα συμβούλευα τη μικτή χρήση -αυτό που κάνω και εγώ- δηλαδή 
χρησιμοποιώ πάντα ελαιόλαδο και σε κάποια φαγητά –όχι στα λαδερά-
 προσθέτω και λίγο βούτυρο για την έξτρα γεύση. 
Το σωστό είναι η λελογισμένη χρήση που έλεγαν και οι αρχαίοι 
Έλληνες.
Φιλάκια