Kadin Budu (τα μπουτάκια της κυρίας)

Να λοιπόν που κι επισήμως ξεκαντινιάστηκε η κυρία και εδέησαν 
τα μπούτια της τα περιώνυμα να φανερωθούν. Χαράς μας ευαγγέλια 
λοιπόν. Να `χεις την ευχή μας Γιάννη μας και στα είκοσί σου 
νυχάκια που `λεγε και μια ψυχή... χρόνια φευγάτη.
Θα την περπατήσω λίγο τη συνταγή- γνωστή ανατολίτικη όπως 
ανέφερες και στο άρθρο σου  http://www.hungry.gr/getarticle.asp?
id=1855&coms=yes#comen  
H Engin Akin επιμένει ότι το αλεύρι στο αβγό δεν είναι 
απαραίτητο. Επιπροσθέτως δεν αναφέρει μοσχοκάρυδο, φέτα και 
σαφράν κι αυτό βέβαια κάνει από μόνο του την συνατγή σου 
ξεχωριστή. Μια σημαντική πιστεύω επισήμανση είναι ότι το φαγητό 
αυτό -με τον έκδηλο ερωτισμό και τον διακαή πόθο που 
σηματοδοτεί ήδη από τον 19ο αιώνα- και τότε (παλιά) γίνονταν με 
ωμό κιμά. Η παραλλαγή στις μέρες μας λέει καβούρντσμα του μισού 
κιμά και ύστερα ανακάτεμα με τον υπόλοιπο τον ωμό και τα 
υπόλοιπα υλικά πριν το πλάσιμο. Ας προσέξουμε και τη συνταγή 
της καλής μας Έφης από τον Βόλο που πολλά μαθαίνω ότι κατέχει 
μυστικά, μας δίνει ακόμα μια ενδιαφέρουσα παραλλαγή στα σχόλια 
του προαναφερθέντος άρθρου σου.
Κατά τ` άλλα ως ευ περιεγράφησαν!
Α! και προσοχή στο πλάσιμο, να είναι "στρουμπουλοί και 
μακρουλοί" να φέρνουν σε μπούτια γυναίκας, όχι κότας!!! Sorry 
Παναή...

Επειδή όμως άμα ψάχνεις όλο και κάτι βρίσκεις, ιδού πως ένα 
kadin budu kofte ...κόψε, ράψε, παίδεψε, φέρτο στα μέτρα σου... 
αλλάζει σχήμα, αλλάζει όνομα, αλλάζει στυλ κι από κυρία "εξόλης 
και προόλης" πάει στη Σπάρτη και γίνεται ...σούπα. Sorry Ντίνα -
δεν σε αφορά- για την Σπάρτη του Ικονίου πρόκειται, στην 
Νοτιοδυτική ενδοχώρα της Μικράς Ασίας. Στα 1920 30.000 Τούρκοι, 
5.000 Έλληνες, τα βάλανε κάτω και φτιάξανε ετούτο το καινούργιο 
να το πεις πιάτο με τούνομα "Κεφτελί τσορμπά". Η κυρία Κυριακή 
Καχραμάνου -Σπαρτιάτισα- με τα ίδια υλικά Γιάννη μου 
(αφαιρουμένης της φέτας, του σαφράν, του μοσχοκάρυδου), κυρία 
ως προείπαμε η ίδια, με τα δυο της τα χεράκια... πλάθει πλάθει 
κεφτεδάκια, πλατιά τα πλάθει, να χαθεί όχι στα λόγια μόνο, μα 
και στην όψη, ο ροζ συνειρμός, αφού τα κεφτελί της κυρίας δεν 
πρέπει μόνο να είναι μα και να φαίνονται πως είναι από καλό 
σπίτι. Τα πλάθει ως λες και τα βράζει σε μπόλικο νερό με αλάτι 
και δυο κουταλιές βούτυρο (να δεις Γιάννη που λάδι δεν έχει 
αυτή η Σπάρτη, απ` την Ιωνία το κουβαλάνε, έχει όμως κάτι 
βούτυρα... μα κάτι βούτυρα ...φαντάζομαι, ως κτισμένη στους 
πρόποδες του Ταύρου σε 939 υψόμετρο! μ` εννοείς βεβαίως...)
Βράσιμο λοιπόν, στράγγισμα, κρύωμα, χτυπημένο αβγό, γαλέτα και 
τηγάνι. Κουβάλα τώρα εσύ Μπαγιάτη μου κρασί κι άσε την Τίνα να 
σβήνει στο Beaujolais της. Κι επειδή η κυρία Κυριακή, καλή της 
ώρα, θα πιεί και τη νόστιμη σουπίτσα της όπως πολύ σοφά 
προέκυψε με το βουτυράκι...(η ίδια το είπε και η Σούλα Μπόζη το 
κατέγραψε... Καππαδοκία, Ιωνία, Πόντος- Γεύσεις και παραδόσεις, 
το πόνημα) να δεις που αν της βρισκόνταν Γιάννη θα `βαζε και 
λίγο κρόκο... Λευκό κατά προτίμηση απόψε, όχι το γιασεμί ω 
ρε ...Λίλλυ, για το κρασί μιλάμε. 
Και ο ...καφές στο μπρίκι φαντάζομαι!



  

• Θέμα: Re: Απ` τον κιοφτέ στα κεφτελί η κουζίνα ταξιδεύει
  Από: Lilly  22 / 11 / 2004
  

  Ορίστε, εδώ είμαι! Αμάν, αμάν, το άρωμα του καφέ μέχρι εδώ 
  έφθασε! Τι χαρμάνι κι αυτό,(κατά το κιοφτέ) Δημήτρη μου;

  
  [Απάντηση] | [Νέο σχόλιο ]

  ---

Ορίστε επαναφέρω και τούτο. Προς διευκόλυνση του ...συστήματος.