Αμαρτωλή, μαύρη κι αλκοολική (τούρτα)

Υλικά

Για το παντεσπάνι:
- 1 1/2 κουταλάκι μαύρο ρούμι της Jamaica
- ¾ κουταλάκια στιγμιαίος καφές
- 2/3 κούπας αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
- 3 κουταλιές κακάο σκόνη
- 1/2 κουταλάκι σόδα
- 3 μεγάλα αυγά χωρισμένα
- ¾ κούπας ζάχαρη
- ¼ κουταλάκι κρεμόριο ή 1 κουταλάκι χυμός λεμονιού
- ¼ κ.γ. αλάτι
Για την κρέμα και την επικάλυψη:
- 4 κούπες κρέμα γάλακτος ζαχαροπλαστικής
- ¼ κούπας φρέσκο βούτυρο
- ¼ κούπας ζάχαρη
- 600 γρ. μαύρη σοκολάτα (με όσο γίνεται μεγαλύτερη περιεκτικότητα σε κακάο)
- ψιλοκομμένη
- 1/3 κούπας μαύρο ρούμι της Jamaica
- 2 κουταλάκια άρωμα βανίλιας
Σιρόπι:
- 2 κουταλιές ζάχαρη
- 2 κουταλιές μαύρο ρούμι

Διεθνής κουζίνα
Αφροδισιακό

Ετοιμασία

Ζεσταίνουμε σε χαμηλή φωτιά την κρέμα γάλακτος και το βούτυρο και τη ζάχαρη, μέχρι να λιώσει η ζάχαρη και η κρέμα ν’ αρχίσει να σιγοβράζει αργά και με μικρές μπουρμπουλήθρες χαρακτηριστικές της κολάσεως.
Κατεβάζουμε από την φωτιά.
Προσθέτουμε στην κρέμα 550 γρ. από την σοκολάτα και την ανακατεύουμε με περισσή ελαφρότητα μέχρι να λιώσει και να ομογενοποιηθεί.
Προσθέτουμε το ρούμι και τη βανίλια και ανακατεύουμε.
Ξεχωρίζουμε μια κούπα από το μίγμα της κρέμας σε χωριστό μπολ και προσθέτουμε σ’ αυτήν την υπόλοιπη ζάχαρη.
Μεταφέρουμε σεβαστικά την υπόλοιπη κρέμα σε δοχείο, την σκεπάζουμε με στοργή και τοποθετούμε στο ψυγείο για 6 ώρες έως μία μέρα.

Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 180° C.
Βουτυρώνουμε ένα ταψί 25 Χ 25 ή δύο στρογγυλά ταψάκια με διάμετρο 25 cm περίπου. Στρώνουμε τα ταψιά με χαρτί ψησίματος και το βουτυρώνουμε κι αυτό.
Λιώνουμε τον στιγμιαίο καφέ στο ρούμι και εισπνέουμε τους θεραπευτικούς ατμούς.
Κοσκινίζουμε, για τη χαρά του πράγματος, μαζί το αλεύρι, το κακάο (ο αδελφός μου το λέει κακάου) και τη σόδα και τα αφήνουμε ον δε σάιντ μέχρι να τα χρειαστούμε. Χτυπάμε τα ασπράδια μετά του κρεμορίου ή του λεμονιού και του άλατος σε μαρέγκα και σταδιακά προσθέτουμε το ¼ της κούπας ζάχαρη χτυπώντας σαδιστικά ώσπου η μαρέγκα να σφίξει και να γυαλίσει από την ηδονή. Αν την παραχτυπήσουμε και οργάσει, θα μας δώσει μεν τη χαρά της ικανοποίησης αλλά θα χάσει τη γυαλάδα της και θα στεγνώσει πράγμα το οποίο θα την καταστήσει άχρηστη και φτου κι απ’ την αρχή. Την αφήνουμε κι αυτήν ον δε σάιντ.
Χτυπάμε τους κρόκους με την υπόλοιπη ζάχαρη, για τρία περίπου λεπτά να σφίξουν και ν’ ασπρίσουν, προσθέτουμε το ρούμι με τον καφέ.
Ανακατεύοντας απαλά αλλά αποφασιστικά, προσθέτουμε στο μείγμα των κρόκων το 1/3 της μαρέγκας, κατόπιν το μισό μίγμα του αλευριού, συνεχίζουμε με άλλο 1/3 της μαρέγκας και το υπόλοιπο αλεύρι.
Τελειώνουμε με το τελευταίο τρίτο της μαρέγκας. Το μίγμα πρέπει να είναι κάπως ομοιογενές.
Το στρώνουμε στο ή τα ταψάκια και το πετάμε με χάρη στο φούρνο όπου το αφήνουμε για 18 λεπτά αν είναι 1 ταψί και περίπου 12 αν είναι 2.

Βγάζουμε το pain d’ Espagne από τον φούρνο, και ακουμπάμε το ταψί σε σχάρα να κρυώσει αλλά να μην πουντιάσει.
Κρυώνοντας θα μπει λιγάκι όπως τα μάλλινα πουλόβερ αν τα πλύνεις στο πλυντήριο.
Ζεσταίνουμε τη ζάχαρη με το νερό για το σιρόπι ώσπου να διαλυθεί. Κατεβάζουμε από τη φωτιά και προσθέτουμε το ρούμι. Το σκεπάζουμε και το αφήνουμε

Την επόμενη μέρα… Αν έχουμε φτιάξει σιρόπι, (λέω αν γιατί εγώ ως Α.Α. δεν βάζω σιρόπι αλλά σκέτο ρούμι σε μεγάλη ποσότητα) βρέχουμε με αυτό τα δύο δισκάκια του παντεσπανιού από την κάτω μεριά που είναι πορώδης. Αν έχουμε φτιάξει ένα παντεσπάνι, το κόβουμε στα δύο οριζόντια και κάνουμε το ίδιο στα δύο μισά του (εγώ επειδή υποφέρω από τα νεύρα μου και το πολύ το κέντημα με οδηγεί στο tavor, φτιάχνω 2 παντεσπανάκια). Τοποθετούμε το ένα παντεσπάνι με την καλή στο δίσκο και τη βρεγμένη με το ρούμι πλευρά επάνω.
Βγάζουμε από το ψυγείο το μπολ με την πολλή την κρέμα και την τοποθετούμαι στο μίξερ όπου την χτυπάμε να γίνει σφιχτή σαν σαντιγύ και να στέκεται στο ύψος της η παλιομιγάδα.
Βγάζουμε και το μικρό μπολάκι και δοκιμάζουμε με ένα κουτάλι να ανακατέψουμε την κρέμα να δούμε αν η πυκνότητά της είναι τέτοια που απλώνεται. Αν όχι, τη ζεσταίνουμε ελάχιστα των ελαχίστων ίσα να απλώνεται, όχι να ρευστοποιηθεί. Απλώνουμε τα ¾ της σαντιγύ πάνω στο ένα παντεσπάνι και με μια φιγούρα που στα πανηγύρια της πατρίδας μας είναι γνωστή ως τάμπα τούμπα παραράμ, αναποδογυρίζουμε το έτερον παντεσπάνι με την βρεγμένη πλευρά πάνω στην κρέμα.
Απλώνουμε επ' αυτού την άλλη κρέμα, τη σκούρα. Με το υπόλοιπο της σαντιγύ στολίζουμε τα πλαινά του κεικ και με ότι περισσέψει το αντικείμενο του πόθου μας. Αν δεν έχουμε τέτοιο, το τρώμε με το κουτάλι από το μπολ ή το βάζουμε σε άλλο μπολ για πιο κυριλέ. ΔΕΝ το δίνουμε στο σκύλο, όσο κι αν εκλιπαρεί, γιατί θα χάσει το φως του από τη σοκολάτα και δεν ξέρει κι ακορντεόν.

Βάζουμε το γλυκό στο ψυγείο και το κόβουμε το νωρίτερο σε πέντε ώρες ή ιδανικά, την άλλη μέρα για να αναμιχθούν οι γεύσεις.

Σημειώσεις : Αν δεν είστε εθισμένοι στην αμαρτία, στη σοκολάτα ή και στα δύο, μην φτιάξετε αυτό το γλυκό. Αν δεν πιστεύετε ότι black Is beautiful, επίσης μη το φτιάξετε. (Ετσι για να κλείνουν και ορισμένα στόματα εδώ μέσα που υποστηρίζουν τέτοιες αιρετικές απόψεις βλ. άρθρο για ζάχαρη από 14/2/03). Υποτίθεται ότι το κέικ αυτό σερβίρει 16 άτομα. Εγώ δεν θυμάμαι να μου έφτασε ποτέ για πάνω από 6, σε φάση κραιπάλης βέβαια.

N'joy.

Τη συνταγή συνιστά: η Τίνα Σταύρου


Εκτύπωση	Αποστολή

Σχολιάστε τη συνταγή

Σχόλια επισκεπτών

Θέμα: Αμαρτωλή, μαύρη κι αλκοολική
Από: Ανδρέας Γάβρης 7 / 3 / 2003
```
ΠΕΘΑΙΝΩΩΩΩΩΩΩ!!! 
Τι διαβάζω ο άνθρωπος στις 2 το πρωί.
```
[Απάντηση] | [Νέο σχόλιο ]

Θέμα: Χωρίς θέμα
Από: Γλυκόσαυρος 9 / 3 / 2003
SUPER!!!Η ζαχαροπλαστική συναντά τη λογοτεχνία.Πιστεύω ακράδαντα ότι πρέπει να γράφεις πιο συχνά αν γίνεται...
[Απάντηση] | [Νέο σχόλιο ]

Θέμα: Re: Χωρίς θέμα
Από: Τίνα Σταύρου 11 / 3 / 2003

Μια τρελλή βραδιά στη Λιλιπούπολη
στη μενεξεδένια Λιλιπούπολη
και στο ζαχαροπλαστεί του Γλυκόσαυρου
σου πετούσα στον αέρα μαρμελάδες,
με πασάλειβες κι εσύ με μαρμελάδες,
κι ετοιμάσου γιατί έρχομαι ξανά
στη Λιλιπούπολη...

Το άρθρο μου Γλυκόσαυρε σου άρεσε γιατί έχουμε την ίδια αισθητική.
Θέλω να πω και σε σένα και σε όλα τα άλλα παιδιά που με έχουν
συγκινήσει με τις προτροπές τους να γράψω, πως ότι γράφω είναι
ακριβώς ο,τι νοιώθω. Δυστυχώς συμβαίνει να είναι και "πιασάρικος"
ο τρόπος που το γράφω. και αυτό το λέω γιατί έχω διαβάσει και
πέντε βιβλία και έχω το γνώθι σ` αυτόν της λογοτεχνικής μου
αξίας. Φοβάμαι λοιπόν, ότι άν γράψω και δημοσιεύσω, πολλοί
αναγνώστες θα περάσουν την αλήθεια μου για "σίγουρη συνταγή
επιτυχίας". Και δεν το θέλω.
Προτιμώ, προσωρινά τουλάχιστον, να τη μοιράζομαι μαζί σου, με τον
Πρίγκηπα, το Χαρχούδα, τον Παπαγάλο, το Σιδερομάσα και ον έκαστος
κατα διάνοιαν έχει.
Σας φιλώ και σας αγαπώ πολύ
Μαρία Αλιφέρη
εεεεε. λάθος
Τίνα Σταύρου