Αμυγδαλωτά γιαγιάς Θεοδότης

Ετοιμασία

1. Αλέθουμε τα αμύγδαλα στη moulinette (πρέπει να είναι πολύ λεπτοκομμένα) και ανακατεύουμε πολύ καλά με τη ζάχαρη, να κατανεμηθεί ομοιόμορφα στην πάστα του αμυγδάλου.
2. Σε μια λεκανίτσα ανακατεύουμε το μείγμα αμυγδάλου – ζάχαρης με το σιμιγδάλι, το μέλι και ραντίζουμε με λίγο ανθόνερο για να αποκτήσει η ζύμη συνεκτικότητα (υπολογίστε περίπου ένα ρακοπότηρο).
3. Αφήνουμε τη ζύμη να σταθεί περίπου 1 τέταρτο και ζυμώνουμε τη ζύμη καλά. (Δεν είναι μαλακή αλλά πλάθεται).
4. Αν τα αμυγδαλωτά είναι για δώρο ή κέρασμα στο σπίτι, τα πλάθουμε σε σχήμα βαρκούλας (μακρουλό, λίγο παχουλό και με μυτερές άκρες). Αν είναι για γιορτή ή κέρασμα σε γάμο ή βαφτίσια τα πλάθουμε σε σχήμα μικρού αχλαδιού και καρφώνουμε στην κορφή του καθενός από ένα μοσχοκάρφι.
5. Στρώνουμε σε ένα ταψί λαδόχαρτο καλά βουτυρωμένο.
6. Πριν ακουμπήσουμε τα αμυγδαλωτά στο ταψί, τα ακουμπάμε σε λίγο σιμιγδάλι που θα κολλήσει από κάτω τους και θα τα εμποδίσει να κολλήσουν.
7. Τα ψήνουμε σε χαμηλό φούρνο (150 βαθμούς) για περίπου 15 λεπτά ή ώσπου να ροδίσουν ελαφρά στην κορφή. Θα σας φαίνονται άψητα.
8. Τα βγάζουμε από τον φούρνο και τα αφήνουμε να κρυώσουν τελείως. Μέχρι να κρυώσουν δεν τα ακουμπάμε καθόλου γιατί διαλύονται.
9. Σε ένα μπολάκι κάπως φαρδουλό (να χωράει 5 αμυγδαλωτά το ένα δίπλα στο άλλο), βάζουμε το υπόλοιπο ανθόνερο. Σε ένα άλλο μπολάκι βάζουμε την άχνη.
10. Βουτάμε μέσα 4-5 αμυγδαλωτά και ξεκινώντας από το πρώτο που βουτήξαμε το τυλίγουμε πολύ καλά στη ζάχαρη άχνη.
11. Αυτό το κάνουμε για να μείνουν λίγο τα αμυγδαλωτά βουτηγμένα μέσα στο ανθόνερο, αλλά όχι και πολύ γιατί θα γίνουν λάσπη που έλεγε και η γιαγιά μου.
12. Τα αφήνουμε να στεγνώσουν τελείως (η άχνη θα έχει γίνει σαν κρούστα) και τα πασπαλίζουμε με αρκετή ζάχαρη άχνη με το σουρωτήρι, να γίνουν όμορφα.
13. Αν τα έχουμε φτιάξει αχλαδάκια, μπορούμε να ξεκαρφώσουμε με προσοχή το γαρύφαλλο και να το ξανακαρφώσουμε βάζοντας μαζί του και μια μικρούλα κορδελίτσα που θα εξέχει δεξια κι αριστερά. Τα φυλάμε σε κουτί που κλείνει αεροστεγώς, γιατί στεγνώνουν εύκολα.

Γιαγιάκικο know-how:
Η γιαγιά μου ποτέ δεν αρκέστηκε σε δυνατό ανθόνερο για τα αμυγδαλωτά όσο κι αν της ορκιζόταν ο φαρμακοποιός ότι ήταν πολύ δυνατό και φρέσκο. Οταν ερχόταν στην Αθήνα (στη δική μου ζωή 3-4 φορές) πήγαινε στου Μπακάκου κι αγόραζε εσάνς και δυνάμωνε το ανθόνερο του φαρμακείου.

Τα μέτρα, μπορεί να σας φαίνονται ερασιτεχνικά και δυσνόητα. Για να σας τα εξηγήσω λίγο σας λέω ότι ποτήρι εννοούμε το all time classic ποτήρι νερού Γιούλα που είχαν όλες οι γιαγιάδες στα σπίτια τους (330ml).
Πιατάκι εννοούμε το πιατάκι του Ελληνικού καφέ. Οι γιαγιάδες φτιάχνανε με τέτοιες συνταγές θαύματα. Εμείς με τόσα μετράρια και μεζούρες έχουμε λίγο ευνουχίσει τη φαντασία μας.

Τα αμυγδαλωτά δεν τα πιάνουμε καθόλου όσο είναι ζεστά γιατί είναι πολύ μαλακά και διαλύονται. Κρυώνοντας όμως κάνουν απέξω μια ωραία κρούστα. Οταν τα βουτάμε στο ανθόνερο ξαναμαλακώνουν γι' αυτό τους φερόμαστε με στοργή. Τα αγγίζουμε απαλά και τα κυλάμε απαλά στην άχνη. Η γιαγιά μου έκανε την άχνη ένα βουνό, πάνω σε μια εφημερίδα τα ακουμπούσε πάνω στην άχνη λίγα-λίγα και κουνούσε την εφημερίδα με το μαλακό, να πάει παντού η άχνη.

Τα αμυγδαλωτά της ήταν αμυγδαλωτά αναφοράς (όπως και ό,τι έκανε από κουραμπιέδες και ψωμί μέχρι μπουγάδα). Είχαν όλα το ίδιο ακριβώς μέγεθος και σχήμα και την ίδια πάντα state of the art γεύση. Λες να είχε ISO? Φανταστείτε ότι πολύ συχνά, οι γειτόνισσες της γιαγιάς μου, της ζητούσαν να τους φτιάξει αυτή τα αμυγδαλωτά τους γιατί λέει δεν τα πετυχαίνανε ούτε καν με την ίδια συνταγή. Και φανταστείτε ότι τα έψηνε σε ένα φουρνάκι στρογγυλό με αντίσταση γύρω γύρω, την Casa που έκανε θραύση στην οικογένειά μας. Η θεία μου η Ελένη μες στην υπερβολή της είχε τρια διαφορετικά μεγέθη casa, εκτός από τον φούρνο της εννοείται. Αλλά αυτή είναι άλλη συζήτηση.

Εχω πάντως πειστεί ότι η συνταγή αυτή πετυχαίνει, γιατί ακόμα και η μαμά μου που είναι τελείως σουρεάλ μαγειρικά (και όχι μόνο) τα φτιάχνει σχεδόν τέλεια. Νομίζω ότι η γιαγιά μου κατεβαίνει από τον ουρανό και την βοηθάει. Γιατί επιπλέον η γιαγιά μου αγαπούσε πολύ τον πατέρα μου και γαμπρό της, που τα αμυγδαλωτά είναι το αγαπημένο του γλυκό (μαζί με την κρεμ καραμελέ). Κάθε του Ευαγγελισμού λοιπόν του έφτιαχνε μια δόση και του τα έδινε δώρο.

Αυτή η συνταγή δεν γίνεται σαν τα συνηθισμένα αμυγδαλωτά που μπορεί να έχετε αγοράσει στις κυκλάδες ή στην Υδρα και τις Σπέτσες ή στο Κρανίδι. Τούτα δω τα Ποριώτικα, γίνονται αφρός. Απαλά και μοσχομυριστά. Κι αν δεν θέλετε να τα φτιάξετε και βρεθείτε στον Πόρο, ρωτήστε που είναι το καφέ Sofrano στην παραλία μπείτε στο στενό στη γωνία του sofrano και αγοράστε ωραιότατα αμυγδαλωτά από το μικρό ζαχαροπλαστείο του Δάγκλη. Εχει επίσης ωραία καρυδάτα και παστέλι σπιτικό. Θα με θυμηθείτε.

Γιαγιά, με βλέπεις? Σε θυμάμαι και δακρύζω…